Trudno sobie wyobrazić, jak straszliwy los spotkał naród polski w czasie II wojny światowej – dane statystyczne dotyczące zakresu strat mogą być pomocne w uzmysłowieniu sobie skali.

Amerykański generał, późniejszy prezydent USA, Dwight D. Eisenhower odwiedził Polskę jeszcze w 1945 roku. Jego niezapowiedziana wizyta nie zmieniła jednak tragicznej historii powojennej Polski.

Ostateczny sukces należał do Niemców, a sławę zdobyły zwłaszcza wojska pancerne Wehrmachtu. Ich zwycięstwo przed rozpoczęciem kampanii nie było takie oczywiste.

Bocage skutecznie zahamowały pochód wojsk alianckich oraz dały Niemcom możliwość odpierania liczniejszych sił przeciwnika – a wszystko to przez krótkowzroczność dowództwa alianckiego.

Niemcy popełnili spore błędy na etapie planowania defensywy oraz – co także istotne – nie mogli wypracować zgodnej koncepcji odparcia alianckiego desantu.

Początki eskadr wielkopolskich sięgają przełomu 1918 i 1919 r. W ostatnich dniach grudnia 1918 r., na terenie Poznania i okolicznych miejscowości Polacy zaatakowali Niemców i zdołali odnieść szereg sukcesów o charakterze lokalnym.

Prezydent Stanów Zjednoczonych do zerwania z izolacjonizmem dojrzewał co najmniej kilka lat. Atak na Pearl Harbor pogrzebał nadzieje izolacjonistów liczących na całkowitą separację od świata. Roosevelt zrozumiał to znacznie wcześniej.

Gen. Władysław Sikorski był głównym architektem polskiej polityki od końca 1939 roku do swojej tragicznej śmierci w Gibraltarze w 1943 roku. Jego wizja Polski powojennej pod pewnymi względami była nieszablonowa.

Choć duce liczył na wojnę i ekspansję swojego państwa, to jednak miało do tego dojść kilka lat później i w innych okolicznościach. Przedwczesne dołączenie do walk kosztowało go marzenia o odbudowie imperium.

Amerykańska pomoc dla Polski po zakończeniu II wojny światowej miała różny charakter, ale okazała się niewystarczająca, przede wszystkim w wymiarze politycznym. Polska ostatecznie straciła suwerenność i żadne próby pomocy humanitarnej nie mogły tego zmienić.