Wizyta gen. Eisenhowera w 1 Dywizji miała miejsce 13 kwietnia 1944 roku i była otoczona ścisłą tajemnicą. Polacy – i Brytyjczycy z misji łącznikowej – dowiedzieli się jedynie, że przybędzie nikomu nieznany gen. Grouse.

Jak to często bywało, praktyka wojenna zignorowała założenia teoretyczne – a bombowcom zdarzało się atakować nawet wrogie lotnictwo.

Zasłynęli jako jedni z najlepszych „Szczurów Tobruku”, dodatkowo przyczyniając się do ostatecznego rozerwania oblężenia 9 grudnia 1942 roku.

Gdy Armia Czerwona wkroczyła do Polski 17 września 1939 roku, dla wielu polskich żołnierzy było to zaskoczenie. Musieli stawić czoła nowemu przeciwnikowi. Warto przytoczyć kilka relacji z tamtych dramatycznych dni.

Rodzina królewska regularnie wizytowała alianckie jednostki. Wśród nich także te złożone z Polaków. Były to świetne okazje do zacieśniania relacji polsko-brytyjskich, choć ich wymiar praktyczny jest trudny do ocenienia.

Znaczną rolę w sukcesach polskich pilotów odegrali także mechanicy, którzy swoją nieustanną pracą – często w godzinach nocnych lub w stanie bezpośredniego zagrożenia – przygotowywali do lotu myśliwce.

Niewiele jest informacji o planowanych zamachach na życie Winstona Churchilla. Dwukrotnie był on jednak potencjalnym celem. Nic dziwnego, że sporo zainwestował w swoje bezpieczeństwo.

Nie zawsze żołnierze chcieli iść do walki – strach skutecznie paraliżował nawet tych najbardziej karnych. Wówczas przykład dowódcy mógł pozwolić na przełamanie i zagrzać do boju. Tak właśnie postąpił Wacław Zagórski.