Gdy w październiku 1941 roku ogłoszono im, że najpewniej dojdzie do wojny z USA, Wielką Brytanią, Australią i Holandii, dowódcy japońskiej floty z trudem hamowali zaskoczenie i zaniepokojenie.

Przed amerykańskim desantem na Iwo Jimie z 19 lutego 1945 roku na Pacyfiku miało miejsce starcie powietrzne, w którym japońskie samoloty z Iwo Jimy dały się boleśnie we znaki Amerykanom.

Droga przez niemieckie szlaki zaopatrzeniowe na froncie wschodnim II wojny światowej była drogą przez błoto.

Jadąc konno, został zaatakowany przez radziecki myśliwiec Polikarpow I-16 nazywany „Szczurem”. Tyle że cudem udało mu się uciec.

Podczas walki z większymi okrętami największym atutem niszczycieli były ich wyrzutnie torped. Jedynie one pozwalały niszczycielowi na nawiązanie walki z potężniejszymi jednostkami.

Rosjanie, a wcześniej Sowieci twierdzą, że nigdy nie wypowiadają wojen. Zobaczmy, co na ten temat ma do powiedzenia polski oficer, Wincenty Cygan, który reagował na wkroczenie Armii Czerwonej do Polski w 1939 roku.

Początki koncepcji japońskich żywych torped – nazywanych kaitenami – miały miejsce już w czerwcu 1942 roku, po porażce Cesarskiej Japońskiej Marynarki Wojennej w bitwie pod Midway.

Amerykanie, zanim dokonali desantu na Iwo Jimie, przeprowadzili dokładne rozpoznanie. Jego precyzja – ze względu na dobrze zamaskowane stanowiska japońskie – pozostawiała jednak wiele do życzenia.

Dla niemieckich żołnierzy walczących na froncie wschodnim sowieckie stepy były przerażającym pustkowiem, które ciągnęło się po horyzont.

Sternicy kaitenów byli skazani na śmierć. Wiedzieli, że misja będzie ich ostatnią. Zapiski ich rozmów skłaniają do refleksji.