Skonstruowany jako pierwszy z tytułowej rodziny czołgów szybkich, Cruiser Mk I (inaczej A9), trafił na front w 1937 roku.

Był pierwszym sowieckim dolnopłatem wyposażonym w chowane podwozie główne. Polikarpov I-16 służył w ZSRR aż do roku 1942.

Jeden z podstawowych brytyjskich karabinów z okresu I wojny światowej, Vickers 7,7 mm, wszedł do służby w armii brytyjskiej w 1912 roku.

Wódz Trzeciej Rzeszy chciał mieć silne i skuteczne wojsko, więc postanowił wyposażyć je w czołg ciężki, zdolny do przełamania każdej linii wroga.

Czołg średni M11/39 wszedł do produkcji w 1938 roku, a na początku II wojny światowej okazał się bardzo przestarzałą konstrukcją, porównywalną z francuskim Charem B1 bis.

Czołg M13/40 był produkowany w latach 1940-43 i stanowił zmodernizowaną wersję pojazdu M11/39. Wspólną częścią obu było zawieszenie, a różnica między nimi polegała na zmianie wieży z jednoosobowej na dwuosobową i zwiększeniu grubości pancerza z 6 do 42 mm.

Ostatnia modyfikacja włoskich czołgów typu „M” polegała na wzmocnieniu pancerza, który był w całości nitowany i pogrubiony w pewnych miejscach. Bojowe użycie tych wozów przypadło na rok 1942 i nie było udane.

W czasie walk w Afryce Północnej w 1940 roku wojska Królestwa Włoskiego cierpiały na notoryczny brak wartościowego uzbrojenia przeciwpancernego. Nie oznaczało to jednak, że Włosi nie posiadali dobrych dział. Problemem była ich nikła ilość oraz bardzo mocne opancerzenie czołgów brytyjskich.

Grumman F6F Hellcat zasłynął z tego, iż pozbawił panowania nad Pacyfikiem swojego „rywala”, Mitsubishi Zero. Potwierdzają to zwłaszcza statystyki – Hellcaty zestrzeliły 5156 japońskich samolotów

Horten Ho 229 był pierwszym samolotem o kształcie „latającego skrzydła”, wykonanym według technologii stealth (czyli utrudnionego wykrywania) i wyposażonym w dwa silniki odrzutowe