Inigo Campioni (1878-1944) – włoski admirał, zwolennik separatystycznego pokoju z aliantami.
Urodził się 14 listopada 1878 roku w Viareggio. W latach 1893-1896 był kadetem w Włoskiej Akademii Morskiej w Livorno, a następnie rozpoczął służbę w marynarce wojennej. Brał udział w wojnie włosko-tureckiej. W czasie I wojny światowej służył na szeregu okrętów, obejmując dowodzenie nad niszczycielem „Ardito”. Kilkukrotnie odznaczany za zasługi wojenne, awansował do stopnia pułkownika. W okresie międzywojennym zajmował wysokie stanowiska polityczne i bojowe, pełniąc m.in. funkcję attache morskiego w Paryżu. Dowodził pancernikiem „Caio Duilio”, a od 1931 roku krążownikiem „Trieste”. Rok później został mianowany kontradmirałem, a w 1934 roku wiceadmirałem. Szybki awans zawdzięczał dużym umiejętnościom logistycznym oraz świetnemu przygotowaniu taktycznemu. W czasie wojny abisyńskiej dowodził 5. Dywizjonem Morskim. Po powrocie do Włoch czekały go kolejne awanse i w 1939 roku objął dowództwo nad pancernikiem „Giulio Cesare” oraz sformowanym w oparciu o okręt 1. Dywizjonem Morskim. W praktyce Campioni stał się dowódcą najsilniejszego zgrupowania okrętów Supermariny.
Po rozpoczęciu wojny z Wielką Brytanią i Francją w dniu 10 czerwca 1940 roku Morze Śródziemne stało się ważnym teatrem działań. Włoska flota, mimo większej liczebności i możliwości bojowych, nie była w stanie zniszczyć okrętów Royal Navy, ponosząc szereg spektakularnych porażek, przede wszystkim z punktu widzenia taktyki. Adm. Campioni dowodził m.in. w czasie bitwy u wybrzeży Kalabrii w lipcu 1940 roku, następnie w czasie przegranej listopadowej bitwy w pobliżu Tarentu i wreszcie nierozstrzygniętej bitwy u Przylądka Spartivento. Brak sukcesów na Morzu Śródziemnym oraz zła sytuacja w Afryce Północnej przyspieszyły odwołanie adm. Campioni, którego 8 grudnia 1940 roku zastąpił adm. Angelo Iachino. Zdymisjonowany dowódca został mianowany zastępcą szefa sztabu marynarki wojennej. W lipcu 1941 roku objął stanowisko gubernatora Dodekanezu. W początkowym okresie do jego dyspozycji oddano połączone siły niemiecko-włoskie, jednakże funkcja, którą sprawował nie miała większego znaczenia w kontekście bitwy na Morzu Śródziemnym. W praktyce starzejący się Campioni został odsunięty od głównego teatru działań. 8 września 1943 roku ogłoszono, iż kilka dni wcześniej Włosi podpisali separatystyczny pokój z aliantami. Campioni odmówił podporządkowania się Niemcom, mobilizując garnizon na Rodos, gdzie wówczas się znajdował. Po kilku dniach walk postanowił skapitulować przed siłami III Rzeszy. Wkraczający na Rodos Niemcy uwięzili admirała i odesłali do jednego z obozów na terenie okupowanej Polski. W styczniu 1944 roku przekazali do dyspozycji władz Socjalistycznej Republiki Włoskiej utworzonej przez Benito Mussoliniego na kontrolowanych przez Niemców północnych terenach Półwyspu Apenińskiego. Poplecznicy duce postawili Campioniego przed specjalnym trybunałem, oskarżając go o zdradę stanu. Sformowany doraźnie sąd wojskowy wydał wyrok skazujący na śmierć. 24 maja 1944 roku admirał został rozstrzelany w Parmie.
