Nie złamie wolnych żadna klęska,
Nie strwoży śmiałych żaden trud —
Pójdziemy razem do zwycięstwa,
Gdy ramię w ramię stanie lud.
Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój,
Za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew!
Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój,
Gdy padnie rozkaz Twój, poniesieni wrogom gniew!
Powiśle, Wola i Mokotów,
Ulica każda, każdy dom —
Gdy padnie pierwszy strzał, bądź gotów,
Jak w ręku Boga złoty grom.
Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój…
Od piły, dłuta, młota, kielni —
Stolico, synów swoich sław,
Że stoją wraz przy Tobie wierni
Na straży Twych żelaznych praw.
Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój…
Poległym chwała, wolność żywym,
Niech płynie w niebo dumny śpiew,
Wierzymy, że nam Sprawiedliwy,
Odpłaci za przelaną krew.
Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój…
„Warszawskie dzieci” to z pewnością jedna z najbardziej znanych pieśni powstańczej Warszawy. Historia utworu sięga dni bezpośrednio poprzedzających Powstanie Warszawskie. Pomysł na napisanie pieśni o żołnierzach stolicy powstał w 1944 roku. Słowa spisał Stanisław Dobrowolski, przedwojenny reprezentant grupy „Kwadryga” i II Awangardy. 1 sierpnia pieśń „Warszawskie dzieci” została nagrana dla radiostacji „Błyskawica”. Miała zagrzewać do boju walczących powstańców. Melodię skomponował Andrzej Panufnik. Nie był to jedyny utwór patriotyczny w dorobku Panufnika, który często odwoływał się do polskiej historii i tragicznych wydarzeń wojennych. Podczas Powstania Warszawskiego opuścił on swój dom w stolicy. Po powrocie w 1945 roku krótko bawił w Warszawie i rozpoczął pracę w Krakowie. Dobrowolski kontynuował swoją karierę pisarską. Napisał jeszcze kilka utworów, ale żaden z nich popularnością nie zbliżył się nawet do „Warszawskich dzieci”. Dziś utwór ten jest symbolem walczącej Warszawy, choć po raz pierwszy został odtworzony dopiero 8 sierpnia, w tydzień po rozpoczęciu walk o stolicę.
