W grudniu 1942 roku generał Władysław Sikorski – premier rządu RP na uchodźstwie oraz Naczelny Wódz PSZ – złożył wizytę w Meksyku. W tym samym roku Meksykanie dołączyli do koalicji aliantów.

Armia Finlandii – po początkowym zaskoczeniu – szybko znalazła improwizowane sposoby, z których pomocą mogła skutecznie i tanim kosztem niszczyć czołgi z ZSRR.

W teorii była najważniejszym organem faszystowskich Włoch, w praktyce marionetkowym gremium, z którego zdaniem Mussolini się nie liczył. Ostatecznie jednak to Wielka Rada okazała się silniejsza od dyktatora.

Przywódca jugosłowiańskiej partyzantki był swego czasu jednym z głównych celów niemieckiej armii. Nic dziwnego, że nieustannie towarzyszyła mu kolosalna eskorta.

Jak walczyli niemieccy spadochroniarze z okresu II wojny światowej? Musieli dobrać taktykę do istotnych ograniczeń, z których najważniejsze odnosiło się do braków amunicji.

Hasło „Ein Volk, ein Reich, ein Führer” jest jednym z najbardziej znanych nazistowskich sloganów. Celem było wykazanie, że Niemcy powinny być zjednoczone, czyste narodowo i rządzone przez jednego wodza.

Kim był Wiktor Emanuel III? Włoski król stał się symbolem upadku monarchii. Swoje panowanie postanowił związać z faszystami i nie sprostał największemu wyzwaniu, jakim było zatrzymanie Mussoliniego.

Dywizja radziecka miała więcej ludzi, dział oraz broni pancernej. Finlandia – choć jej dywizje były znacznie uboższe – dysponowała jednak żołnierzami o wysokim morale, dobrze znającym teren walk.

U schyłku wojny z wielu niemieckich obozów koncentracyjnych wyruszyły tzw. Marsze Śmierci. Wspomnienia więźniów z tego okresu są po prostu wstrząsające.

Niemcy wymyślili stosunkowo prosty, ale niezwykle skuteczny sposób, by przeciwdziałać ucieczkom – wyciągali odpowiedzialność zbiorową i zabijali dziesięciu niewinnych więźniów za jednego uciekiniera.