John Slessor (1897-1979) – brytyjski wojskowy, marszałek lotnictwa, dowódca Brytyjskich Sił Powietrznych (Royal Air Force – RAF).
Urodził się 3 czerwca 1897 roku w Ranikhet na terenie Indii, wówczas kolonii imperium brytyjskiego. Uczył się w elitarnym Haileybury and Imperial Service College na terenie Wielkiej Brytanii. Nie otrzymał jednak regularnego przydziału wojskowego ze względu na powikłania po chorobie polio -miał problemy z chodzeniem i groziło mu trwałe inwalidztwo. W czasie I wojny światowej został jednak włączony w skład rezerwy brytyjskiego lotnictwa, co zawdzięczał wstawiennictwu ojca – angielskiego oficera. W trakcie konfliktu walczył na froncie europejskim i afrykańskim. Zdobywał doświadczenie bojowe, wielokrotnie odznaczył się na polu walki, był ranny. W połowie 1918 roku został awansowany do stopnia majora i rozpoczął służbę w Central Flying School. Następnie otrzymał przydział do dowództwa kolejno 20. Dywizjonu Myśliwskiego i 4. Dywizjonu Myśliwskiego. W 1925 roku został przeniesiony do sztabu Ministerstwa Lotnictwa. W połowie lat trzydziestych cieszył się ugruntowaną pozycją zdolnego dowódcy i sztabowca. W 1935 roku został mianowany dowódcą 3. Skrzydła Myśliwskiego, a rok później wydał jedną z przełomowych dla dziejów brytyjskiego lotnictwa książek zatytułowaną ,,Air Power and Armies”, kreśląc w niej wizję wykorzystania lotnictwa w czasie konfliktu zbrojnego. W 1937 roku wrócił do Ministerstwa Lotnictwa.
Od początku 1939 roku pełnił funkcje sztabowe w Dowództwie Obrony Lotniczej, współorganizując obronę Wielkiej Brytanii w czasie walk w 1940 roku. Kolejne awanse czekały go w 1942 roku, gdy objął stanowisko dowódcze w Sztabie Generalnym Sił Powietrznych. W 1943 roku został mianowany szefem Coastal Command (Obrona Wybrzeża RAF). Wreszcie w styczniu 1944 roku Slessor został oddelegowany jako dowódca sił powietrznych w rejonie Morza Śródziemnego i Środkowego Wschodu. Nominacja wiązała się z nadzorem nad bieżącymi operacjami sił alianckich na froncie włoskim. Slessor pozostał na tym stanowisku do końca wojny. Jego decyzje wpłynęły na przebieg Powstania Warszawskiego, gdy kilkukrotnie zezwalał na loty z Włoch do Warszawy, by następnie je wstrzymać. Pozwolił na ochotnicze rejsy załóg polskich i południowoafrykańskich z misjami zaopatrzeniowymi. Wobec dużych strat nakazał jednak rezygnację z ryzykownych wypraw.
Po zakończeniu wojny pozostał w czynnej służbie. Nadzorował demobilizację i rozwiązanie części jednostek RAF, został także komendantem Imperial Defence College. W czerwcu 1950 roku został awansowany do stopnia marszałka lotnictwa i przez dwa lata pełnił funkcję szefa sztabu RAF. W styczniu 1953 roku przeszedł na emeryturę, w czasie której spisał wspomnienia. Zmarł 12 lipca 1979 roku.
