Pewnego razu w 1939 r. doszło do bójki marynarzy ORP „Błyskawicy” z Irlandczykami. Wówczas Irlandczycy okazali się wymagającymi przeciwnikami.

Podczas szturmu oficerowie Armii Czerwonej zajmowali wyznaczone miejsca po sowieckiej stronie okopów.

Pod koniec 1944 r. głównym zadaniem japońskich kamikaze było zapewnianie osłony japońskim okrętom wojennym operującym w rejonie Leyte.

Na froncie wschodnim II wojny dużą rolę w Wehrmachcie zaczęli odgrywać starsi szeregowi (niem. gefreiter) posiadający duże doświadczenie.

10 lipca 1943 r., podczas desantu aliantów na Sycylii, zaginęły 2 mln dolarów amerykańskich – które należało szybko odnaleźć.

Jednym z przyrządów, za pomocą których okręty Kriegsmarine lokalizowały przeciwnika, były hydrofony. Pomogły one w zatopieniu HMS „Hood”.

Podczas II wojny brytyjskie lotniskowce, w przeciwieństwie do lotniskowców amerykańskich, posiadały opancerzone pokłady startowe.

W czerwcu 1945 r. okręt podwodny USS „Barb” przypuścił śmiały atak na siły japońskie w południowym Sachalinie. Przeprowadził nawet desant.

Pierwszym dowódcą polskiego Dywizjonu Okrętów Podwodnych był Eugeniusz Pławski, późniejszy słynny dowódca niszczyciela ORP „Piorun”.