Wilhelm Frick (1877-1946) – dygnitarz hitlerowskiej III Rzeszy, minister spraw wewnętrznych III Rzeszy, protektor Czech i Moraw, zbrodniarz wojenny.
Urodził się 12 marca 1877 roku w Alsenz. Był synem nauczyciela. Uczył się w monachijskiej szkole, następnie studiował prawoznawstwo w Heidelbergu. Dyplom uczelni uzyskał w 1901 roku. Od 1903 roku pracował jako prawnik w bawarskiej policji w Monachium. W 1910 roku poślubił Elisabeth Emilie Nagel, z którą miał trójkę dzieci. Rozstał się z nią w 1934 roku. Wkrótce ponownie się ożenił, mając kolejnych dwoje potomków. W policji monachijskiej pracował do 1923 roku, kiedy to wziął udział w nieudanym puczu zorganizowanym przez nazistowską partię NSDAP, której przewodził Adolf Hitler. Został skazany na karę więzienia i wyrzucony z policji. Następnie, już po zwolnieniu, w maju 1924 roku postanowił wstąpić do NSDAP. W tym samym czasie został posłem do niemieckiego parlamentu, Reichstagu. Sześć lat później został ministrem spraw wewnętrznych i oświaty dla Turyngii (jeden z Bundeslandów w środkowych Niemczech). Po dojściu Hitlera do władzy Frick został mianowany ministrem spraw wewnętrznych Rzeszy. Szybko rozpoczął kampanię antyżydowską, organizując eksterminację ludności żydowskiej oraz wydając antysemickie ustawy. Stopniowo Żydów usuwano z życia publicznego oraz dyskryminowano ich w sprawach gospodarczych. Rasizm w III Rzeszy w pełni ukazał się 15 września 1935 roku podczas zjazdu Reichstagu w Norymberdze. W tzw. ustawach norymberskich wprowadzono zasadę ochrony krwi oraz zalegalizowano dyskryminację rasową ludności żydowskiej. Ograniczenia rasistowskie dotyczyły także inny ras uznanych przez Niemców za niearyjskie. Niemały wpływ na wydanie dokumentu miał Wilhelm Frick, który odpowiadał za politykę wewnętrzną hitlerowskiej III Rzeszy. Dodatkowo działalność Fricka dotknęła również życia politycznego (delegalizacja wszystkich prócz NSDAP partii niemieckich), prześladowania opozycji (powołanie specjalnego aparatu policyjnego Gestapo oraz obozów koncentracyjnych), a także zwalczania Kościoła Katolickiego. Jemu podlegały szpitale, także psychiatryczne, więc po części miał on wpływ na eksterminację psychicznie chorych oraz ludzi w podeszłym wieku. Warto jednak wspomnieć, iż w latach trzydziestych notowany jest zdecydowany spadek bezrobocia w Niemczech oraz spadek ilości popełnianych przestępstw, co niewątpliwie można poczytać za sukces hitlerowskiego aparatu państwowego. Postępuje rozbudowa kraju i jego uprzemysłowienie, a co za tym idzie rozwój i modernizacja. Frick brał udział w przyłączaniu do Rzeszy nowych terytoriów, zajętych na przestrzeni lat 1935-40. Dokumenty o włączeniu podbitych terenów sygnowano jego nazwiskiem i to do jego kompetencji należało ustanowienie nowej administracji na wzór niemieckiej. Jak już mówiliśmy, podczas trwania II wojny światowej zajmował się m.in. administracją terenów zagarniętych na drodze podboju przez III Rzeszę. Stopniowo jednak tracił kompetencje na rzecz Heinricha Himmlera, który w swym ręku chciał skupić pełnię władzy, stając się drugą po Hitlerze osobistością w III Rzeszy. Ostatecznie w sierpniu 1943 roku Frick został zwolniony ze stanowiska ministra spraw wewnętrznych a jego miejsce zajął właśnie Himmler. Przez krótki okres czasu były szef MSW pozostawał ministrem bez teki. Jeszcze w tym samym miesiącu mianowano go Protektorem Czech i Moraw. Na stanowisku tym zmienił Kurta Daluege’a i objął je 24 sierpnia. Kontynuował „pracę” poprzedników, wyzyskując czeską ludność poprzez zmuszanie do pracy na rzecz okupanta, wprowadzanie masowego terroru i zastraszania, eksterminację ludności żydowskiej (zsyłki do obozów koncentracyjnych na terenie Czech i poza granicami protektoratu). Na stanowisku tym pozostał do 4 maja 1945 roku, kiedy to został aresztowany przez oficerów amerykańskiej 7. Armii w pobliżu Monachium. Podczas procesu przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze Wilhelm Frick został oskarżony o popełnienie przestępstw objętych wszystkimi aktami oskarżenia. Ostatecznie nie znaleziono dowodów, iż brał on udział w planowaniu napastniczych działań wojennych. Jeśli zaś chodzi o pozostałe trzy akty oskarżenia, dowodów znaleziono aż nadto, stawiając przed nim zarzut zbrodni przeciw pokojowi, zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości (duży wpływ miała na to nazistowska polityka okupacyjna w Protektoracie Czech i Moraw oraz zwierzchnictwo nad placówkami, gdzie stosowano eutanazję). Trybunał skazał Fricka na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano 16 października 1946 roku. Według świadków jego ostatnimi słowami przed śmiercią były: „Es lebe das ewige Deutschland”.
