We played, we laughed
we were loved.
We were ripped from the arms of our
parents and thrown into the fire.
We were nothing more than children.
We had a future.
We were going to be doctors, lawyers,
rabbis, wives, teachers, mothers.
We had dreams, then we had no hope.
We were taken away in the dead of night
like cattle in cars, no air to breathe smothering,
crying, starving, dying.
Separated from the world to be no more.
From the ashes, hear our plea.
This atrocity to mankind can not happen again.
Remember us, for we were the children
whose dreams and lives were stolen away.
„Holocaust” to ciekawy przykład poezji angielskojęzycznej spisanej przez kobietę o polskobrzmiącym nazwisku. Barbara Sonek zamieszkuje Nowy York, jest nauczycielką, a jej pasją jest poezja. Najlepiej rozpoznawanym wierszem jest właśnie „Holocaust”, który powstał w odniesieniu do tragicznych wydarzeń, jakie miały miejsce podczas II wojny światowej. Podmiot liryczny uosabia pomordowanych, mówiąc ich głosem o nadziejach i marzeniach zniszczonych przez ogrom cierpienia. Utwór jest ważnym dokumentem, prezentując tragiczne wydarzenia także anglojęzycznym czytelnikom, którym historia zagłady narodu żydowskiego może nie być znana.
