W czerwcu 1945 r. USS „Barb” (SS-220) – jeden z najskuteczniejszych amerykańskich okrętów podwodnych z czasów II wojny światowej – przypuścił śmiały atak przeciwko japońskim statkom wokół południowego Sachalinu. Obszar ten, nazywany Karafuto, znajdował się wówczas pod panowaniem Japonii i krążyły wokół niego statki mogące stanowić cel dla okrętu podwodnego. USS „Barb” jednak nie poprzestał na zatapianiu napotkanych jednostek, lecz przypuścił bezpośredni atak na Karafuto – przeprowadzając nawet krótką akcję desantową. Tak opisał to Samuel Eliot Morison w książce pt. „Zwycięstwo na Pacyfiku”:
„Weteran Barb […] przeprowadził swój dwunasty i zarazem ostatni patrol wojenny, wciąż pod rozkazami komandora E.B. Fluckeya. Opuściwszy 8 czerwca Pearl Harbor, 20 czerwca wszedł na Morze Ochockie. Przez następny miesiąc chodził w dół i w górę wybrzeży Hokkaido i Karafuto, ale znalazł tam tylko kilka wartościowych celów. Miał na pokładzie wyrzutnię rakiet i ich zapas, więc przy okazji pozbywał się ich bagażu wystrzeliwując je na nadbrzeżne miasta lub w inne cele. Szereg małych jednostek niszczył ogniem broni pokładowej. 5 lipca zatopił mały frachtowiec koło portu Otomari na południowym wybrzeżu Karafuto, a 18 lipca w tym samym rejonie zatopił niszczyciel eskortowy.
Najdziwaczniejszy wyczyn miał miejsce podczas krótkiej nocy 23–24 lipca, kiedy wysadził na ląd na wschodnim wybrzeżu Karafuto pododdział, którego zadaniem było podłożenie materiałów wybuchowych pod linią kolejową, po czym położył się przy brzegu, by obserwować eksplozję pociągu. Przed zakończeniem patroli 26 lipca ostrzelał i spowodował pożar tartaku i stoczni budującej sampany na wyspie Kunashiri.”
Bibliografia: Samuel Eliot Morison, „Zwycięstwo na Pacyfiku”.
Fotografia tytułowa: okręt podwodny USS „Barb” (SS-220), typu Gato, na fotografii z maja 1945 r. Okręt ten w 1954 r. został przekazany do włoskiej Mariny Militare, w której służył do 1972 r. jako „Enrico Tazzoli” (S-511). Źródło: Wikimedia/US Navy, domena publiczna.
Marek Korczyk
