Angelo Iachino (1889-1976) – włoski admirał, głównodowodzący w bitwie u Przylądka Matapan.
Urodził się 4 kwietnia 1889 roku w San Remo. Był synem nauczyciela. Od najmłodszych lat interesował się militariami, a swoją karierę postanowił związać z wojskiem. W 1904 roku wstąpił do szkoły marynarki wojennej w Livorno, gdzie kształcił się przez kolejne trzy lata (wg Spencera Tuckera skończył szkołę w 1908 roku). Następnie rozpoczął służbę we włoskiej marynarce wojennej. Uczestniczył w wojnie z Turcją w latach 1911-1912. W czasie I wojny światowej służył na torpedowcu, głównie na Morzu Adriatyckim. W latach 1923-1928 pracował we włoskiej ambasadzie w Tianjin na terenie Chin. Po powrocie do kraju najpierw pracował w Akademii Morskiej w Livorno, następnie dowodził krążownikiem, a od 1931 roku został oddelegowany do Wielkiej Brytanii w charakterze attache. W 1934 roku powrócił do Italii, a dwa lata później został mianowany dowódcą sił morskich biorących udział w operacjach w czasie hiszpańskiej wojny domowej.
Po wybuchu II wojny światowej i zaangażowaniu Włoch w konflikt w czerwcu 1940 roku Iachino brał udział we wszystkich najważniejszych bitwach morskich Regia Marina. W grudniu 1940 roku został awansowany do stopnia wiceadmirała, obejmując jednocześnie pozycję głównodowodzącego włoskiej floty. Zastąpił na tym stanowisku adm. Inigo Campioniego. W listopadzie tego samego roku brał udział w bitwie u Przylądka Spartivento, dowodząc 2. Dywizjonem Krążowników, w ramach którego miał do dyspozycji 6 ciężkich krążowników („Bolzano”, „Fiume”, „Gorizia”, „Pola”, „Trieste” i „Trento”) oraz 7 niszczycieli. Iachino był oceniany jako wybitny ekspert artylerii oraz strategii bitew morskich. Pod względem taktycznym optował za rozwojem lotniczych sił morskich, w tym lotniskowców, co jednak wobec ograniczonych środków nie było możliwe w warunkach wojennych. Mimo wiedzy i doświadczenia nie ustrzegł się rażących błędów w bitwie na Morzu Śródziemnym. Pierwszym ważnym testem oblanym przez Regia Marina była bitwa u Przylądka Matapan w marcu 1941 roku. Dowodzący włoskimi siłami Iachino stracił trzy krążowniki i dwa niszczyciele, a starcie zakończyło się zwycięstwem Brytyjczyków. Mimo porażki pozostał na stanowisku. W grudniu 1941 roku doszło do pierwszego starcia pod Syrtą. Obie strony nie osiągnęły znaczących sukcesów, wobec czego bitwę uznano za nierozstrzygniętą. W marcu 1942 roku w tym samym rejonie doszło do kolejnej batalii morskiej w rejonie Syrty. Także tym razem wynik bitwy nie jest jednoznaczny, jednak uznaje się, iż to Brytyjczycy odnieśli sukces taktyczny, ostatecznie zapobiegając niemiecko-włoskim planom inwazji na Maltę. Bitwa na Morzu Śródziemnym korespondowała z wydarzeniami na froncie afrykańskim, gdzie w 1943 roku Amerykanie i Brytyjczycy odnieśli szereg zwycięstw, rozstrzygając walki w tym rejonie na swoją korzyść. Wydaje się, że był to moment przesądzający o wyniku starcia flot obu stron konfliktu.
5 kwietnia 1943 roku Iachino został odwołany z pełnionego stanowiska i nie powrócił już do czynnej służby. Jego miejsce zajął adm. Carlo Bargamini. Iachino pełnił mniej znaczące funkcje, niezwiązane z aktywną służbą, a po rozpoczęciu kampanii włoskiej wyraźnie opowiadał się po stronie aliantów. Od 1954 roku admirał pozostawał w stanie spoczynku do śmierci w dniu 3 grudnia 1976 roku w Rzymie. Po wojnie poświęcił się pisaniu książek poświęconych tematyce starć morskich.
