Alphonse Georges (1875-1951) – francuski wojskowy, generał i dowódca z okresu II wojny światowej.
Urodził się 15 sierpnia 1875 roku w Montlucon. Karierę wojskową rozpoczął w Akademii Wojskowej w Saint-Cyr, którą ukończył z bardzo dobrym wynikiem w 1897 roku. Następnie otrzymał przydział do francuskich wojsk stacjonujących w Algierii i Maroku, gdzie prowadził działania przeciwko miejscowym rebeliantom. W czasie I wojny światowej został szybko wyeliminowany z walki – ranny 11 września 1914 roku został wycofany z sił frontowych i trafił do sztabu gen. Joffre’a. Następnie pełnił szereg funkcji sztabowych i wojskowo-dyplomatycznych, by na początku lat dwudziestych związać się blisko z marsz. Ferdinandem Fochem. W 1924 roku został awansowany do stopnia generała. W latach dwudziestych i trzydziestych ponownie służył w Afryce, uczestnicząc w starciach z marokańskimi powstańcami oraz zabezpieczając terytorium Algierii. Po powrocie do Paryża wszedł w skład Najwyższej Rady Wojennej, co plasowało go w czołówce najbardziej znaczących dowódców francuskich. W konsekwencji był jednym z organizatorów obrony kraju przed spodziewanym konfliktem z Niemcami. W 1934 roku został ponownie ranny, tym razem w wyniku zamachu na jugosłowiańskiego króla zamordowanego przez macedońskich ektremistów. Do zdarzenia doszło w Marsylii.
Po powrocie do zdrowia był szykowany na dowódcę całości armii. Ostatecznie jednak nie objął stanowiska. W tym czasie uwidoczniła się rywalizacja między Georgesem i gen. Mauricem Gamelinem, który objął stanowisko szefa sztabu francuskiej armii. Decyzja o mianowaniu Gamelina została podjęta przez premiera Edouarda Daladier, który widział w Georges politycznego konkurenta. Niezbieżność poglądów z politykami głównego nurtu wyhamowała karierę Georgesa. W praktyce pełnił funkcję asystenta-pomocnika Gamelina, a w przededniu wojny został mianowany dowódcą Frontu Północno-Wschodniego. Pod jego rozkazem znalazły się wojska zabezpieczające pogranicze belgijskie. Dodatkowo dysponował siłami Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego.
Georges uczestniczył w przedwojennych naradach ustalających stanowisko Francji na wypadek agresji Niemiec na Polskę, jak również taktykę obronną w przypadku natarcia wojsk niemieckich na Francję. Z perspektywy czasu należy obarczyć go częścią win za złą strategię i niewłaściwe rozlokowanie wojsk w północnej części kraju. Przesunięcie jednostek nad granicę belgijską i zlekceważenie zagrożenia na kierunku Arden okazało się brzemienne w skutkach. 10 maja 1940 roku ruszyła niemiecka ofensywa, która szybko przełamała źle zorganizowaną obronę przeciwnika. Georges rezydujący w tym czasie w kwaterze na Zamku Les Bondons przeżył załamanie nerwowe na wieść o przełamaniu frontu nad Sedanem. Według relacji świadków miał nawet wybuchnąć płaczem. Ostatecznie, wobec niepowodzeń, został odwołany z pełnionej funkcji 17 maja 1940 roku. Upadek Francji i utworzenie Republiki Vichy zmusiło Georgesa do opowiedzenia się albo po stronie kolaboracyjnego rządu, albo gen. Charlesa de Gaulle’a organizującego emigracyjny, antyfaszystowski Komitet Wolnej Francji. Georges był umiarkowany w swoich zapatrywaniach i mimo sympatii dla niepodległościowego komitetu pozostawał bez przydziału. Sytuacja zmieniła się w 1942 roku po lądowaniu aliantów w Afryce Północnej. Georges był rozpatrywany na stanowisko dowódcy sił francuskich na tym teatrze działań, jednakże wobec sprzeciwu Amerykanów pozycję objął gen. Henri Giraud. Ostatecznie na początku 1943 roku Georges został mianowany ministrem bez teki w nowopowołanym rządzie gen. de Gaulle’a. W praktyce nie sprawował żadnej znaczącej funkcji i był stopniowo spychany na boczny tor. Po zakończeniu wojny nie wrócił do polityki i wojska. Zmarł 24 kwietnia 1951 roku.
