Siemion Timoszenko (1895-1970) – radziecki wojskowy, marszałek ZSRR, jeden z najważniejszych dowódców Armii Czerwonej okresu II wojny światowej.
Urodził się 18 lutego 1895 roku w Furmance. W czasie I wojny światowej walczył w carskiej armii, by następnie zaciągnąć się do rewolucyjnej Armii Czerwonej. Brał udział w walkach z wojskami ,,białych”, a następnie dowodził dywizjami kawalerii w czasie wojny polsko-bolszewickiej, służąc pod Siemionem Budionnym. W latach dwudziestych dokształcał się na kursach oficerskich, a w latach trzydziestych obejmował kolejno stanowiska dowódcze w Białoruskim, Kijowskim i Północno-Kaukaskim Okręgu Wojskowym.
Uniknął śmierci w czasie Wielkiej Czystki, ciesząc się dużym zaufaniem dyktatora ZSRR Józefa Stalina. Wyrazem jego silnej pozycji było powołanie w skład Komitetu Centralnego Partii w latach 1939-52. We wrześniu 1939 roku brał udział w walkach przeciwko Polsce. Został mianowany dowódcą Frontu Ukraińskiego. Następnie objął dowodzenie nad siłami Frontu Północno-Zachodniego, który brał udział w agresji przeciwko Finlandii. Wojna Zimowa stoczona na przełomie 1939 i 1940 roku uwidoczniła zacofanie Armii Czerwonej i jej nieprzygotowanie do walki z dobrze zorganizowanym przeciwnikiem. Timoszenko zastąpił skompromitowanego Klimenta Woroszyłowa. Pod jego wodzą radzieckie wojska przełamały słabnącą obronę Finów i dokonały wyłomu w Linii Mannerheima, co umożliwiło zakończenie kampanii sukcesem. Timoszenko został okrzyknięty ojcem zwycięstwa, za co uhonorowano go tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. Został także mianowany Ludowym Komisarzem Obrony.
22 czerwca 1941 roku ruszyła ofensywa Niemiec przeciwko ZSRR opatrzona kryptonimem ,,Barbarossa”. Timoszenko pełnił wówczas funkcję głównodowodzącego radzieckich wojsk, choć w praktyce decyzje były podejmowane bezpośrednio przez Stalina. Jako naczelny dowódca Timoszenko zlekceważył zagrożenie ze strony III Rzeszy, był także odpowiedzialny za nieprzygotowanie Armii Czerwonej do walki, czego przyczyną był przede wszystkim brak modernizacji i zły system zarządzania. W konsekwencji w pierwszych tygodniach ofensywy niemieckiej siły radzieckie poniosły druzgocące klęski. Timoszenko obejmował bezpośrednie dowodzenie nad Frontem Zachodnim, następnie Południowo-Zachodnim i wreszcie Stalingradzkim. We wszystkich wypadkach wojska Timoszenki traciły dziesiątki tysięcy zabitych lub wziętych do niewoli. W konsekwencji od połowy 1942 roku Timoszenko nie dowodził już w polu, lecz sprawował mniej znaczące funkcje sztabowe. W praktyce ograniczono jego wpływ na podejmowanie kluczowych decyzji.
Po zakończeniu II wojny światowej Timoszenko objął funkcję dowódcy Okręgów Wojskowych na Białorusi i Kaukazie. W latach sześćdziesiątych pracował jeszcze w Ministerstwie Obrony ZSRR. Zmarł 31 marca 1970 roku.
