I znów walczy dzielna stolica,
Znów spowiły ją łuny i dym.
I na krwią zbroczonych ulicach
Znów wolności rozlega się hymn!
Choć mundury nie zdobią nam ramion,
Choć nie każdy z nas ma broń –
Cała ludność Warszawy jest z nami,
Każdy Polak podaje nam dłoń!
Bo my – walcząca Warszawa,
Złączona ofiarą krwi.
Nasz cel to honor i sława,
Potęga przyszłych dni!
Nieznane jest nam słowo – „trwoga”,
Nie zgnębi nas zdradziecki wróg.
Kto żyw, ten z nami, na wroga.
Tak nam dopomóż Bóg!
Pieśni powstańcze to jedne z najlepiej rozpoznawanych utworów, jakie powstały podczas II wojny światowej. Śpiewano je na barykadach, śpiewano pod ostrzałem – dawały siłę i motywację do dalszej walki. Niektóre niosły ze sobą silne zaangażowanie polityczne, jak chociażby utwór „Ziutka” zatytułowany „Czerwona zaraza”. Wiersz ten piętnował postawę Sowietów. Trzeba jednak przyznać, iż powstańcza Warszawa została zdominowana przez hymny i marsze różnej maści, które w założeniu miały podkreślić bohaterski bój o stolicę. „Hymn Śródmieścia” powstał w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego. Słowa napisał Eugeniusz Żytomirski, natomiast melodię skomponował Zbigniew Krukowski. Utwór piękny, pełen emocji i wiary w zwycięstwo. „Hymn Śródmieścia” to nie tylko kilka słów skreślonych przez poetę walczącego na Śródmieściu, to hymn całej Warszawy, wszystkich powstańców zaangażowanych w bój o ukochane miasto.
