Dywizjon ten został zorganizowany 20 marca 1943 roku na lotnisku w Detling. Miał zostać wykorzystany w celu współpracy z 2. Korpusem Polskim, formującym się wtedy na Bliskim Wschodzie. W skład dywizjonu wchodziły trzy, posegregowane alfabetycznie eskadry – A, B, C. Za odznakę przyjęto herb gdańska ze skrzydłami. Motywem, znajdującym się tuż nad herbem był numer dywizjonu – 318. Na kadłubach samolotów malowano litery LW. Dowódcą został ppłk pil. Adam Wojtyga. Na początek dywizjon otrzymał samoloty typu Hawker „Hurricane” Mk-I, po czym przystąpiono do szkolenia zarówno załóg, jak i personelu technicznego. Pierwsza strata dywizjonu przypadła na dzień 19 kwietnia 1943 roku, kiedy to w wypadku lotniczym zginął por. pil. Jan Jakubowski. 5 sierpnia tego samego roku dowództwo objął kpt. pil. Leszek Wielochowski, który latał już w dywizjonie „Ziemi Wielkopolskiej”. 15 sierpnia dywizjon w sile 250 osób udał się do Egiptu, gdzie znalazł się 29 sierpnia. Z Port Saidu lotnicy udali się na lotnisko Muquebilia. Niestety, klimat afrykański nie sprzyjał Polakom – średnio co drugi polski lotnik zachorował na malarię, co spowodowało, iż dywizjon został przeniesiony na lotnisko Gaza (13 października), a 22 października na lotnisko Wilhelma. 20 grudnia Polacy wylądowali na lotnisku w Quassasin, a wcześniej, bo 3 grudnia zginęło kolejnych dwóch pilotów, którzy zderzyli się ze sobą w powietrzu. 10 marca 1944 roku dywizjon otrzymał nowe samoloty typu Supermarine „Spitfire” Mk-V. 9 kwietnia dywizjon 318 skierowano do Włoch, a 26 kwietnia Polacy wylądowali na lotnisku Trigno, gdzie 30 kwietnia weszli w skład 285. Skrzydła Rozpoznawczego. Loty bojowe rozpoczęto 1 maja 1944 roku. Polacy mieli za zadanie wykonywanie lotów rozpoznawczych – latali poza linię frontu, wypatrując sił nieprzyjaciela. W czerwcu 1944 roku dywizjon przeniósł się na lotniska – najpierw Trigno, potem St. Vito, następnie Tortoretto, by 2 lipca znaleźć się w Fremo. Polski dywizjon uczestniczył w bitwach o Monte Cassino oraz o Anconę razem z 2. Korpusem Polskim. 22 lipca eskadra A został przesunięta na lotnisko Castiglione. 8 sierpnia aż dwa samoloty nie wróciły do bazy – jeden pilot dostał się do niewoli, drugi zginął w morzu. 31 sierpnia eskadra A dołączyła do dywizjonu na lotnisku Piagiolino.
Kolejnymi dowódcami w dywizjonie byli:
od 20 marca 1943 – ppłk pil. Adam Wojtyga
5 sierpnia 1943 – kpt. pil. Leszek Wielochowski
4 stycznia 1945 – kpt. pil. Zbigniew Moszyński
20 maja 1946 – kpt. pil. Włodzimierz Bereżecki
Na początku października dywizjon otrzymał „Spitfire’y” Mk-IX. Ponieważ pilotów było zbyt wielu, starano się wspomagać inne jednostki.
Kolejne lotniska stacjonowania:
20 marca 1943 – Detling (Anglia)
9 września 1943 – Muquebilia (Palestyna)
13 października 1943 – Gaza (Palestyna)
22 października 1943 – Wilhelma (Palestyna)
22 listopada 1943 – Quassasin (Egipt)
9 kwietnia 1944 – Helwan (Egipt)
27 kwietnia 1944 – Madma (i następne: Włochy)
30 kwietnia 1944 – Trigno
14 czerwca 1944 – San Vito
26 czerwca 1944 – Tortoretto
2 lipca 1944 – Fermo
29 lipca 1944 – Falconara
23 sierpnia 1944 – Chiaravalle
31 sierpnia 1944 – Piagiolino
17 września 1944 – Cassandra
27 września 1944 – Rimini
7 listopada 1944 – Bellaria
2 grudnia 1944 – Rorli
2 maja 1945 – La Russia
6 maja 1945 – Treviso
14 maja 1945 – Risano
8 marca 1946 – Treviso
lipiec 1946 – Coltishall (Anglia)
19 lipca 1946 roku dywizjon został rozwiązany w Anglii.
Statystyki:
Wykonano 4864 loty bojowe, w czasie 6241 godzin nalotu bojowego. Straty – 3 poległych, 4 zginęło w wypadkach i 1 wzięto do niewoli.
