Vittorio Ambrosio (1879-1958) – włoski wojskowy, polityk, jeden z głównych dowódców sił włoskich w czasie II wojny światowej.
Urodził się 28 lipca 1879 roku w Turynie. Karierę wojskową rozpoczął w 1896 roku. Służył w czasie włoskich wypraw kolonialnych, następnie w trakcie I wojny światowej. Po zakończeniu konfliktu obejmował stanowiska szefa sztabu włoskich dywizji, pełnił także funkcję zastępcy dowódcy w Szkole Kawalerii w Pinerolo. W grudniu 1926 roku został awansowany do rangi generała. W latach trzydziestych dalej awansował, dowodził kolejnymi dywizjami, a w 1938 roku objął dowództwo nad 2. Armią. Jego oddziały wzięły udział w ataku na Jugosławię, wspierając niemieckie wojska nacierające od północy i wschodu. W trakcie walk Ambrosio dał się poznać jako zdolny dowódca, udanie wykorzystując przewagę liczebną i zaawansowanie techniczne włoskich wojsk. Zajął m.in. Lublanę, a następnie Zadar i Split. Jego zaangażowanie i talent zostały docenione – w styczniu 1942 roku został mianowany szefem sztabu wojsk lądowych, następnie szefem sztabu całej włoskiej armii i wreszcie w 1943 roku został szefem Naczelnego Dowództwa (Commando Supremo).
Gen. Ambrosio był zwolennikiem stopniowego zmniejszania zaangażowania Włoch w walki na froncie wschodnim i koncentracji wojsk wokół najważniejszych dla kraju posiadłości. W kontekście politycznym Ambrosio optował za rozluźnieniem związków z nazistowskimi Niemcami, szczególnie wobec dużych strat w wyniszczającej kampanii radzieckiej. Po obaleniu Mussoliniego w lipcu 1943 roku Ambrosio pozostał na stanowisku, uczestnicząc w rozmowach dotyczących podpisania separatystycznego pokoju między Włochami a koalicją aliancką. Został odwołany dopiero w listopadzie 1943 roku. Następnie pełnił funkcję Inspektora Generalnego Armii. Stopniowo odsuwany od znaczących funkcji był w 1944 roku w praktyce pozostawiony do dyspozycji dowództwa. W 1954 roku oficjalnie zakończył służbę w armii. Zmarł 19 listopada 1958 roku w Alassio.
