Juliusz Rómmel (1881-1967) – generał Wojska Polskiego, w czasie kampanii wrześniowej dowódca Armii „Łódź”. Dowodził również obroną Warszawy.
Urodził się 3 czerwca 1881 roku w Grodnia. Pochodził z rodziny o szlacheckich korzeniach. W 1903 roku ukończył Szkołę Artylerii w Petersburgu, po czym podjął się służby w armii carskiej. Dosłużył się tam stopnia pułkownika. Podczas I wojny światowej był żołnierzem 1. Brygady Artylerii w armii rosyjskiej. Od września 1917 roku rozpoczął walkę dla Wojska Polskiego. Wstąpił do II Korpusu Polskiego, gdzie w 1918 roku objął nawet dowództwo nad dywizjonem artylerii konnej oraz brygady z III Korpusu Polskiego. Krótko sprawował tę funkcję, gdyż w kilka tygodni później Rómmel został internowany przez Austriaków, a jego III Korpus Polski został rozwiązany. Do Wojska Polskiego powrócił po odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 roku. Najpierw dowodził pułkiem artylerii na terenie Rembertowa, a następnie 8. pułkiem artylerii polowej. W marcu 1919 roku objął dowodzenie nad 1. Brygadą Artylerii Legionów, a w czerwcu 920 roku został dowódcą 1. Dywizji Piechoty Legionów. Następnie sprawował funkcję dowódcy 1. Dywizji Kawalerii, z którą walczył przeciwko bolszewikom. Jego talent doceniono szybkim awansem na generała brygady (1922), a następnie na generała dywizji (1928). W międzyczasie służył (1921-1924) jako inspektor jazdy wileńskiej 1. Armii. Od kwietnia 1924 roku do września 1926 roku kierował poczynaniami 1. Dywizji Jazdy i następnie został oddelegowany do służby w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W 1929 roku został inspektorem armii we Lwowie. Od 1935 roku tę samą funkcję pełnił w Warszawie. Podczas kampanii wrześniowej był dowódcą Armii „Łódź”. Jego jednostka brała udział w walkach od pierwszych chwil rozpoczęcia boju. Szybko jednak została rozbita przez Niemców, a sam dowódca zmuszony był do wycofania się w kierunku Warszawy. Do stolicy Rómmel dotarł 8 września. Powierzono mu kierowanie obroną Warszawy i twierdzy Modlin. Stanowisko to było jednoznaczne z objęciem dowodzenia nad sformowaną w trakcie walk Armią „Warszawa”. Walki o miasto były niezwykle zacięte i dzięki ofiarności żołnierzy i ludności cywilnej Warszawa broniła się do 27 września. Po kapitulacji stolicy Rómmel został wzięty do niewoli. Całą wojnę spędził w obozie jenieckim Murnau VII A. Po wojnie z powrotem znalazł się w kraju, gdzie podjął się początkowo doradztwa ds. szkoleniowych. Niestety, szybko pozbawiono go tego stanowiska na rzecz ludzi, którym sprzyjały ówczesne władze. Generał, mimo iż został przyjęte do Ludowego Wojska Polskiego, przeszedł w stan spoczynku. Rómmel zajął się również pisaniem. Był autorem wspomnień „Za Honor i Ojczyznę” wydanych w latach pięćdziesiątych. Zmarł 3 września 1967 roku w Warszawie. Napisali o nim:
Stefan Rowecki – „Typ wodza do wykonania nieskomplikowanych operacji, ale wymagających temperamentu i gwałtowności. Na niego jako na dowódcę armii można liczyć.” – za: Paweł Piotr Wieczorkiewicz „Kampania 1939 roku”.
