Hiroaki Abe (1889-1949) – japoński wiceadmirał, jeden z kluczowych dowódców w czasie bitwy o Guadalcanal.
Urodził się 15 marca 1889 roku w Yonezawie. W 1911 roku ukończył japońską Akademię Marynarki Wojennej. Następnie rozpoczął czynną służbę na kolejnych okrętach. Służył m.in. na krążownikach „Soya”, „Nisshin” i „Chikuma” oraz pancernikach „Mikasa” i „Kongo”. W czasie I wojny światowej nie brał udziału w walkach. Przez krótki okres czasu pełnił funkcję sztabowe, by w 1922 roku otrzymać dowództwo niszczyciela „Ushio”. W 1925 roku dowodził jeszcze niszczycielami „Hatsuyuki” oraz „Kaki”. Szybko awansował, dokształcał się w wyższej szkole dla japońskich oficerów. Od 1931 roku dowodził 1. Dywizjonem Niszczycieli, a następnie służył w 2. Dywizjonie Niszczycieli oraz 23. Dywizjonie Niszczycieli, pełniąc tam funkcje sztabowe. W 1936 roku objął dowództwo nad krążownikiem „Jintsu”, a w 1937 roku nad pancernikiem „Fuso”. Samodzielne dowództwo na dwóch dużych jednostkach było impulsem do dalszej kariery. W listopadzie 1938 roku Abe został mianowany kontradmirałem. Dwa lata później objął dowodzenie nad kolejnym dywizjonem niszczycieli, a w sierpniu 1941 roku nad dywizjonem krążowników.
8. Dywizjon Krążowników kontradm. Abe był jednym z najważniejszych zespołów wchodzących w skład grupy biorącej udział w ataku na Pearl Harbor. To kluczowe dla losów wojny na Pacyfiku uderzenie było początkiem japońskiej ofensywy. Okręty Abe brały m.in. udział w ataku na amerykańską bazę morską na wyspie Wake w grudniu 1941 roku. Abe pozostał na stanowisku do połowy lipca 1942 roku, kiedy to powierzono mu kierowanie 11. Dywizjonem Pancerników. W czerwcu 1942 roku brał udział w bitwie o Midway, choć jego siły stanowiły przede wszystkim wsparcie i osłonę dla lotniskowców. W skład jego zespołu wchodziły m.in. pancerniki „Hiei” i „Kirishima”. Kolejne ważne starcie z udziałem sił dowodzonych przez kontradm. Abe nadeszło w sierpniu 1942 roku, kiedy to floty Japonii i Stanów Zjednoczonych spotkały się w rejonie wschodnich wybrzeży Wysp Salomona. Bitwa zapoczątkowała serię starć w rejonie Guadalcanal oraz niezwykle krwawą bitwę lądową o panowanie nad tą ważną ze strategicznego punktu widzenia wyspą. Siły Abe pełniły zadania osłonowe, angażując się w walkę przede wszystkim na skutek odpierania ataków przeciwnika. W październiku 1942 roku w czasie bitwy w rejonie Santa Cruz 11. Dywizjon Pancerników wydatnie przyczynił się do pokonania Amerykanów i zatopienia lotniskowca „Hornet”. 1 listopada Abe został awansowany do stopnia wiceadmirała. Mimo tego już kilka dni później szczęście odwróciło się od japońskiego dowódcy. W czasie pierwszej bitwy w rejonie Guadalcanal był głównodowodzącym połączonych sił cesarskiej floty, które w nocy z 12 na 13 listopada miały zbombardować lotnisko Hendersona. Dość przypadkowo natknął się na grupę amerykańskich okrętów i zaniechał powierzonego mu przez dowództwo zadania, które mogło się okazać kluczowe dla losów bitwy lądowej. W czasie walk Japończycy odnieśli znaczący sukces w postaci zatopienia krążownika „Atlanta”, ale zostali skutecznie zatrzymani przez kontradm. Daniela Callaghana prowadzącego Task Force 67.4. Wiceadm. Abe, mimo iż zdawał sobie sprawę z posiadanej przewagi, nie zdecydował się jednak na uderzenie całością sił – zwlekał zbyt długo, a jego niezdecydowanie zaprzepaściło szanse na spektakularne zwycięstwo. W relacjach obserwatorów zdarzeń postawę Abe opisywano jako bojaźliwą, a samego dowódcę jako roztrzęsionego i nadmiernie rozemocjonowanego. W czasie starcia trafiony został pancernik „Hiei”. Wbrew zaleceniom i poradom m.in. adm. Kondo, Abe zdecydował się pozostawić okręt. Obawiał się holowania ze względu na zmasowane ataki amerykańskiego lotnictwa. Decyzja ta przypieczętowała los pancernika, który został dobity przez samoloty nieprzyjaciela. Winą obarczono wiceadm. Abe, którego opisywano jako nieudolnego dowódcę, pozbawionego odwagi i zmysłu strategicznego. Swoje kunktatorstwo przypłacił utratą stanowiska i przeniesieniem do sztabu marynarki w grudniu 1942 roku. Do końca wojny wiceadmirał nie otrzymał już żadnego przydziału bojowego. Już w marcu 1943 roku został zmuszony do przejścia na przedwczesną emeryturę. Zmarł 6 lutego 1949 roku.
