Georges Bonnet (1889-1973) – francuski polityk, wielokrotny minister, ambasador w Stanach Zjednoczonych, członek Partii Radykalnej.
Urodził się 23 lipca 1889 roku w Paryżu. Uzyskał wykształcenie prawnicze. Następnie krótko praktykował i jeszcze przed I wojną światową zaangażował się w politykę. Karierę ułatwił mu mariaż z przedstawicielką arystokratycznego rodu, co pomogło mu wejść na polityczne salony i poznać śmietankę towarzyską Paryża. W latach 1914-1918 służył we francuskiej armii, zdobywając odznaczenia za męstwo. Po zakończeniu konfliktu kontynuował zaangażowanie polityczne i w 1919 roku uczestniczył w pokojowej konferencji odbywającej się w Paryżu. W kolejnych latach pełnił mniej znaczące funkcje, pracując we francuskich ministerstwach. Od 1924 roku zasiadał w Izbie Deputowanych, wykonując mandat parlamentarzysty z krótką przerwą do 1940 roku.
W 1925 roku został podsekretarzem stanu, by w tym samym roku na krótko objąć pozycję ministra budżetu. W kolejnym roku ledwie kilka dni sprawował funkcję ministra emerytur. Następnie w 1930 roku został mianowanym ministrem handlu. Kolejne nominacje ministerialne obejmowały kwestie finansów (dwukrotnie w latach trzydziestych), spraw zagranicznych (1938-39) oraz sprawiedliwości (1939-40). W latach 1936-37 krótko pełnił funkcję ambasadora Francji w Stanach Zjednoczonych, nie osiągając znaczących sukcesów na polu poprawy stosunków z USA. Pracę utrudniała mu nieznajomość języka angielskiego. Mimo tego był uznawany przez otoczenie za niezwykle zdolnego, inteligentnego, a przy tym ambitnego polityka. Duży wpływ na jego rozwój miała żona, która silnie naciskała na zwiększenie zaangażowania Bonneta, popychając go ku dalszym awansom.
W kwietniu 1938 roku Bonnet objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie sformowanym przez Edouarda Daladier. Koncentrował się głównie na kwestiach ekonomicznych, starając się wzmocnić naruszoną Wielkim Kryzysem gospodarkę francuską. Zdecydowanie gorzej radził sobie w sprawach sojuszy i porozumień międzypaństwowych. Osobiście odpowiadał za ugodową politykę względem hitlerowskich Niemiec. Jako zdecydowany przeciwnik wojny postulował poświęcenie Czechosłowacji i był zwolennikiem konferencji w Monachium. Choć nie znalazł się w składzie francuskiej delegacji na spotkanie przywódców czterech mocarstw, był uznawany za jednego z architektów porozumienia. W grudniu 1938 roku sygnował układ o nieagresji z III Rzeszą. Stronę niemiecką reprezentował odpowiednik Bonneta Joachim von Ribbentrop. W 1939 roku Bonnet kontynuował niezdecydowaną, obliczoną na zwlekanie politykę, próbując nawiązać bliższe relacje z Wielką Brytanią i Związkiem Radzieckim. Ostatecznie nie udało się zrealizować ambitnych planów wielkiego sojuszu wymierzonego w Niemcy. Był sceptycznie nastawiony względem wymuszonego przez okoliczności przymierza z Polską. Sugerował nawet oddanie Wolnego Miasta Gdańsk III Rzeszy, chcąc w ten sposób powstrzymać wybuch wojny za cenę poświęcenia interesów sojusznika. Z jego wypowiedzi wyłania się obraz polityka unikającego konfrontacji i skłonnego do ustępst dla zapewnienia spokoju. Stąd też po niemieckiej agresji na Polskę 1 września 1939 roku Bonnet opowiadał się za utrzymaniem neutralności wbrew wcześniejszym ustaleniom paktu z Polakami. Ostatecznie został odwołany z pełnionej funkcji 13 września 1939 roku i mianowany ministrem sprawiedliwości. Nominacja była w istocie degradacją, bowiem Bonnet stracił możliwość wpływania na kierunki polityki francuskiego rządu w szczególnym okresie wojny. Stanowisko sprawował do 21 marca 1940 roku.
Po upadku Francji poparł utworzenie Republiki Vichy, a w 1941 roku wszedł w skład marionetkowej Rady Narodowej. Nie sprawował jednak żadnej ważnej funkcji, mimo prób wpłynięcia na władze Vichy. Kolaboracja z rządem marsz. Philippe’a Petaina stwarzała zagrożenie dla Bonneta, który zdawał sobie sprawę z nieuchroności inwazji aliantów na Europę Zachodnią. Chcąc uniknąć ewentualnego oskarżenia, w kwietniu 1944 roku udał się na emigrację do Szwajcarii. Dwa miesiące później alianci wylądowali w Normandii. Do ojczyzny Bonnet powrócił dopiero w 1950 roku i przez kilkanaście lat pełnił funkcje w samorządzie lokalnym. Zmarł 18 czerwca 1973 roku w Paryżu.
