Fritz Sauckel (1894-1946) – nazistowski dygnitarz, pełnomocnik do spraw zatrudnienia, zbrodniarz wojenny, sądzony w Norymberdze.
Urodził się 27 października 1894 roku w Haßfurt-am-Main na terenie Niemiec. Szkołę opuścił w młodym wieku z powodu choroby, na jaką zapadła jego matka. W wieku 15 lat zaciągnął się do floty handlowej państw bałtyckich. Wiązało się to z rozlicznymi podróżami po świecie. Był na morzu, kiedy wybuchła I wojna światowa. Już w sierpniu 1914 roku został internowany we Francji. Kraj ten opuścił dopiero w listopadzie 1919 roku. Po powrocie do kraju rozpoczął studia w Ilmenau w środkowej części Niemiec. Uczył się na wydziale inżynierii. Ponadto pracował w fabryce w Schweinfurt. Był to okres wzmożonej działalności niemieckiej partii robotniczej. W związku z tym w 1923 roku Sauckel postanawia wstąpić do NSDAP, uzyskując 1395 numer legitymacji partyjnej. Rok później poślubia Elisabeth Wetzel, z którą będzie miał aż dziesięcioro dzieci. W 1927 roku został wyznaczony gauleiterem Turyngii (Bundesland w centralnej części Niemiec). Po dojściu Hitlera do władzy, w 1933 roku, został mianowany gauleiterem i namiestnikiem Rzeszy w Turyngii oraz stał się posłem do niemieckiego parlamentu Reichstagu. Otrzymał także wysoki stopień organizacji partyjnych SS oraz SA, zostając Obergruppenführerem. Podczas II wojny światowej zajmował się sprawami wykorzystania przymusowej siły roboczej ludności z krajów okupowanych lub zajętych przez siły III Rzeszy. Organizował system niewolniczych robotników, współpracując ściśle z Robertem Leyem oraz Albertem Speerem. Został także mianowany generalnym pełnomocnikiem do spraw wykorzystania siły roboczej podczas wykonywania tak zwanego planu czteroletniego. Był także generalnym organizatorem centralnej inspekcji do spraw opieki nad cudzoziemskimi robotnikami. Kontrolował przymusowych robotników, organizując im miejsca pracy oraz współpracował ze zwierzchnikami wschodnich terytoriów, skąd głównie napływali przymusowi robotnicy. 18 sierpnia 1942 roku uczestniczył w konferencji z generalnym gubernatorem Hansem Frankiem, podczas której uzgodniono warunki przekazywania kolejnej partii ludności wykorzystywanej w niemieckich fabrykach i organizacjach (m.in. w Organizacji Todta kierowanej przez Speera). 21 marca 1942 roku Sauckelowi zlecono „wykorzystanie wszelkiej dostępnej siły roboczej, łącznie z robotnikami pochodzącymi z zagranicy i jeńcami wojennymi”. Sauckel prężnie zabrał się do działania, zyskując sobie nawet pochwały dowódcy Luftwaffe Hermanna Göringa. W sumie Sauckelowi udało się zebrać kilka milionów ludzi. 15 kwietnia 1943 roku raportował Hitlerowi o powiększeniu zasobów ludzkich o 3,6 mln robotników. 1 marca 1944 roku przyznał, iż z liczby 4 mln robotników niewielu przybyło dobrowolnie. Warunki pracy i bytowania pracowników były fatalne. Praktycznie nie dostawali wynagrodzenia, wielu z nich zmarło z wyczerpania. Nic zatem dziwnego, iż Sauckel został postawiony przez Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Postawiono przed nim zarzuty popełnienia przestępstw objętych wszystkimi czterema rozdziałami aktu oskarżenia. Uznano go winnym popełnienia przestępstw objętych rozdziałem trzecim i czwartym aktu oskarżenia. Fritz Sauckel został skazany na śmierć przez powieszenie. Po usłyszeniu wyroku doszukiwał się spisku, który miał wynikać z błędnego tłumaczenia jego wypowiedzi. Wyrok jednak był nieunikniony. Wykonano go 16 października 1946 roku.
