Clara Petacci (1912-1945) – kochanka Benito Mussoliniego, zabita wraz z nim przez antyfaszystowskich rebeliantów.
Urodziła się 28 lutego 1912 roku w Rzymie. Jej biografia jest ściśle związana z osobą przywódcy ruchu faszystowskiego Benito Mussoliniego. Wobec swoistego kultu jednostki, jakim otoczono we Włoszech wodza Petacci nieustannie spotykała się z wizerunkiem Mussoliniego i podobnie jak większość społeczeństwa została omamiona propagandową wizją wybitnego stratega, przywódcy narodu i odnowiciela włoskiego społeczeństwa. Zauroczenie Mussolinim przybrało rozmiary uzależniającej fascynacji. Petacci wysyłała do duce dziesiątki listów, starając się o osobiste spotkanie. W tym czasie wyszła za mąż za włoskiego wojskowego Riccardo Federiciego. Związek nie przeszkadzał jej jednak w dalszych próbach nawiązania kontaktu z duce. Ostatecznie Petacci dopięła swego i w latach trzydziestych spotkała się z Mussolinim. Mimo dużej różnicy wieku i pozostawania w sformalizowanych związkach zostali kochankami. W 1936 roku Petacci doprowadziła do rozwodu z mężem. Przez lata Petacci wiernie trwała u boku Mussoliniego. Wielokrotnie dochodziło do scysji z żoną dyktatora Rachele, która nie mogła znieść obecności kochanki coraz częściej pokazywanej publicznie i obecnej w życiu duce. Biografowie Mussoliniego podkreślają, że duce utrzymywał wiele relacji seksualnych z licznymi kobietami, co każe twierdzić, że Petacci była jedną z wielu jego utrzymanek. Mimo tego dochowywała mu wierności i odznaczała się ślepym oddaniem. Mieszkała w Pałacu Weneckim, co umożliwiało duce okazjonalne kontakty uzależnione od jego kaprysu. Petacci prowadziła w tym czasie dziennik, opisując w nim seksualne schadzki pary. Z czasem duce starał się ograniczyć kontakt, który ciążył mu ze względów wizerunkowych (rozpustny tryb życia, obnoszenie się Clary z bogactwem) oraz emocjonalnych. Petacci była coraz bardziej nachalna, wymagała od Mussoliniego deklaracji przywiązania, co z oczywistych względów nie miało najmniejszego sensu. Po obaleniu duce w lipcu 1943 roku, jego ucieczce z aresztu i utworzeniu marionetkowej Republiki Socjalnej Petacci (początkowo także aresztowana, lecz po kilku tygodniach zwolniona) podążyła tropem kochanka. Towarzyszyła mu w ostatnich miesiącach życia, nawet w obliczu dużego niebezpieczeństwa. W efekcie w kwietniu 1945 roku uciekająca w kierunku granicy para została pochwycona przez antyfaszystowskie bojówki. Po pokazowym procesie dwójkę rozstrzelano 28 kwietnia 1945 roku. Istnieją wątpliwości co do wyroku śmierci na Petacci – z dużym prawdopodobieństwem dobrowolnie zdecydowała się towarzyszyć duce i umrzeć u jego boku. Ciała kochanków zostały przewiezione do Mediolanu, gdzie powieszono je za nogi na Placu Loreto. Zwłoki wystawiono na widok publiczny, a rozemocjonowany tłum znieważał je, plując, obijając i maltretując w inny sposób.
