Albert Kesselring (1881 lub 1885-1960) – niemiecki wojskowy, feldmarszałek i marszałek Luftwaffe, dowódca wojsk Osi w basenie Morza Śródziemnego.
Urodził się prawdopodobnie 30 listopada 1885 roku w Marktsteft na terenie Niemiec (Bawaria, południowa część kraju). Rozbieżności co do daty urodzenie Kesselringa powodują, iż często za dzień jego urodzin uznaje się 8 sierpnia 1881 roku. Był synem, Karla Kesselringa, z zawodu nauczyciela oraz Rosy Kesselring. Albert pochodził z katolickiej rodziny. W 1893 roku rozpoczyna naukę w szkole w Bayreuth. Jego przodkowie związani byli z armią niemiecką, nic zatem dziwnego, iż po ukończeniu szkoły w 1904 roku Albert postanowił zaciągnąć się do wojska, rozpoczynając służbę w 2. Pułku Artylerii Pieszej w Metzu w 1905 roku. Rok później uzyskał awans do stopnia podporucznika. Jeszcze przed wojną zmienił stan cywilny, poślubiając Pauliną Keyßler, z którą miał syna. Podczas I wojny światowej służył na różnych stanowiskach, przede wszystkim sztabowych (adiutant w jednostkach artyleryjskich), kończąc ją ze stopniem kapitana. Po zakończeniu działań wojennych postanowił nie rozstawać się z armią i rozpoczął służbę w zdemobilizowanej Reichswehrze. 1 października 1933 roku otrzymał awans do stopnia pułkownika. W ostatnim miesiącu tego roku rozpoczął pracę w dopiero tworzonych wojskach lotniczych – Luftwaffe. Rozpoczął także naukę pilotażu, kończąc odpowiednie kursy i otrzymując licencję pilota. Dwa lata po mianowaniu pułkownikiem został awansowany do stopnia generała i objął szefostwo w urzędzie administracji Luftwaffe. Rok później otrzymał kierownictwo Sztabu Generalnego Luftwaffe. Stanowisko to nadał mu dowódca Luftwaffe, Hermann Göring, pomimo sprzeciwu innego z niemieckich dygnitarzy wojskowych, Erharda Milcha. Wreszcie, w 1937 roku awansowany został generałem lotnictwa. W 1938 roku otrzymuje dowództwo 1. Floty Powietrznej i tą też jednostką dowodził podczas niemieckiej agresji na Polskę, która rozpoczęła się 1 września 1939 roku, dając także początek II wojnie światowej. Następnie objął dowodzenie nad 2. Flotą Powietrzną, której maszyny walczyły pod niebem Francji. Po zakończonej kampanii francuskiej nadal kierował poczynaniami 2. Floty Powietrznej rozlokowanej na lotniskach Belgii, Holandii i Luksemburga. Gdy w sierpniu 1940 roku rozpoczęła się bitwa o Wielką Brytanię, Kesselring i jego jednostka weszli w skład sił atakujących Wyspy Brytyjskie. 2. Flocie Powietrznej przydzielono do działania południowo-wschodnie wybrzeże Anglii oraz Londyn. Od ataków samolotów Kesselringa szczególnie ucierpiały bazy lotnicze rozlokowane na tym terytorium oraz lotniska. Także stacje radarowe stały się obiektem zainteresowania pilotów 2. Floty Powietrznej. We wrześniu Adolf Hitler, przywódca III Rzeszy, postanowił jednak zmienić cel ataków Luftwaffe, nakazując bombardowanie Londynu. 7 września Kesselring wysłał do boju ponad 300 bombowców, którym przydzielono osłonę 600 myśliwców. Chmara niemieckich samolotów zrzuciła na Londyn ponad 300 ton bomb – był to pierwszy tak zmasowany atak na brytyjską stolicę oraz jeden z najcięższych w czasie trwania II wojny światowej. Zginęło 430 londyńczyków. Okazało się jednak, iż siła lotnictwa niemieckiego nie wystarczyła do złamania Brytyjczyków oraz pilotów RAF-u, którzy z wielkim poświeceniem odpierali szaleńcze ataki maszyn Luftwaffe. Bitwa o Wielką Brytanię została przez Niemców przegrana i choć kontynuowano naloty na angielskie miasta, nie udało się przeprowadzić inwazji na Wyspy Brytyjskie. Sam Kesselring wkrótce został przeniesiony na front wschodni, gdzie Niemcy szykowali się do kolejnej ofensywy. Tym razem celem miał się stać Związek Sowiecki. Kesselring dowodził tam 4. Flotą Powietrzną. I tam złamanie ducha bojowego obrońców nie powiodło się Luftwaffe, choć prowadzono ciężkie naloty na Moskwę. Teraz nadszedł czas na służbę Kesselringa na froncie południowym – objął bowiem dowodzenie nad wschodnią częścią niemieckich sił powietrznych w basenie Morza Śródziemnego. Często przebywał w Afryce Północnej, gdzie wielokrotnie, wraz z Erwinem Rommlem, decydował o prowadzonych w tym rejonie działaniach Deutsches Afrika Korps. Jego maszyny prowadziły kampanię ofensywną przeciw Malcie i osłaniały niemieckie i włoskie transporty zaopatrzeniowe dla Rommla. Kesselring był gorącym zwolennikiem zajęcia Malty, gdzie mieściła się brytyjska baza morska i lotnicza. Niestety, jego trafne spostrzeżenia nie zostały wcielone w życie, a skalista wysepka na Morzu Śródziemnym pozostała do końca wojny w rękach brytyjskich. Od lipca 1943 roku do 10 marca 1945 roku kieruje poczynaniami Grupy Armii „C” operującej na Półwyspie Apenińskim. Już 27 lipca 1943 roku zmuszony był wycofać swe wojska z Sycylii, zajętej przez armię angloamerykańską. Następnie odpowiadał za organizację południowego frontu obrony. Stopniowo niemieckie oddziały wycofywały się w głąb kraju, oddając aliantom południową część Półwyspu Apenińskiego. Mimo to wojska niemieckie bardzo dobrze poczynały sobie na tym trudnym froncie, a sam Kesselring został 21 listopada mianowany Naczelnym Dowódcą Sił Osi we Włoszech. W maju 1944 roku przełamana została Linia Gustawa, a alianci już 4 czerwca wkroczyli do Rzymu. W międzyczasie Kesselring dość drastycznymi środkami zwalczał włoską partyzantkę wspierającą działania aliantów. W nocy z 23 na 24 marca 1944 roku nakazał rozstrzelanie 335 ludzi, za co w przyszłości miał odpowiedzieć przed specjalnym trybunałem. W 1944 roku miał wypadek, w wyniku którego został przewieziony do Niemiec w celu rekonwalescencji. Dopiero w lutym 1945 roku znowu znalazł się na froncie. Wkrótce jednak powrócił do Niemiec. Tam 21 marca 1945 roku objął dowodzenie nad wojskami Zachodniego Frontu Rzeszy, przejmując dotychczasowe stanowisko Gerda von Rundstedta. Nie udało mu się poprawić katastrofalnej pozycji Wehrmachtu. W kwietniu 1945 roku otrzymał dowództwo wojsk zgromadzonych w południowej części Rzeszy. 3 maja podpisał kapitulację swoich oddziałów. Trzy dni później został pojmany przez żołnierzy alianckich w Saalfelden. Po wojnie sądzony przez trybunał aliancki działający w Rzymie. Za zbrodnie wojenne skazano Kesselringa na karę śmierci. Wkróce potem wyrok zmieniono na dożywocie. Ostatecznie Kesselring spędził w więzieniu niecałe pięć lat, gdyż w 1952 roku zwolniono go ze względu na zły stan zdrowia. Rok później rozpoczął działalność w organizacji kombatanckiej na terenie byłego RFN. Został nawet przewodniczącym tego, tzw. Stahlhelmu. W tym samym roku wydał swoją pierwszą książkę „Soldat bis zum letzten Tag”. W 1955 roku opublikował jeszcze jedną pozycję. Zmarł 16 lipca 1960 roku w Bad Nauheim.
