Kluczowym momentem rozbudowy potęgi bolszewików było powstanie Związku Radzieckiego. Ekspansja terytorialna kraju powstałego na gruzach obalonego przez rewolucję caratu obejmowała kolejne kraje ościenne, które nie były w stanie przeciwstawić się potędze Armii Czerwonej. Jedynie Polsce udało się zahamować marsz rewolucyjnej armii w kierunku zachodnim. W latach 1920-22 bolszewikom udało się podporządkować szereg państw, w tym niewyodrębnionych obszarów narodowych. W efekcie utworzone zostały Białoruska, Ukraińska i Zakaukaska Socjalistyczna Republika Sowiecka, a kolejnymi krajami podbitymi przez Armię Czerwoną były m.in. Gruzja, Armenia, Azerbejdżan i Afganistan. Wszystkie miały wejść w skład wielkiej federacji pod kontrolą Moskwy. Ostatecznie w grudniu 1922 roku I Zjazd Rad zatwierdził powołanie do życia Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich/Radzieckich (ZSRS/ZSRR). W kolejnych kilkunastu latach ekspansja ZSRS sięgnęła obszarów dzisiejszego Turkmenistanu, Tadżykistanu, Kirgistanu, Uzbekistanu, Kazachstanu.
Władzę nad rozbudowywanym imperium miały sprawować rady socjalistycznych republik. W praktyce była ona skoncentrowana wokół przywódcy partii bolszewickiej oraz jego najbliższej kliki. Bolszewicką władzę umacniał rozbudowany aparat represji, w którym czołową rolę odgrywała Ogólnorosyjska Nadzwyczajna Komisję do Walki z Kontrrewolucją, Spekulacją i Nadużyciami Władzy (Czeka) kierowana przez Feliksa Dzierżyńskiego. Sowieccy komuniści stworzyli system totalitarny oparty na dyktaturze, masowej indoktrynacji obywateli, prześladowaniach przeciwników politycznych i niesprawiedliwych metodach podziału dóbr. Mimo tego istnienie państwa radzieckiego zostało zaakceptowane przez społeczność międzynarodową. Bolszewicy zdobyli sobie silną polityczną pozycję, stosując siłę i terror. Ówczesne państwa nie miały żadnej możliwości wpływu na sytuację wewnętrzną w ZSRS, obawiając się jedynie kolejnych prób eksportu bolszewickiej rewolucji w kierunku zachodnim.
Fotografia: Włodzimierz Lenin (Wikipedia, domena publiczna).
