Elementem charakterystycznym dla włoskiej doktryny faszyzmu był imperializm. Przywódca ruchu faszystowskiego Benito Mussolini już w latach dwudziestych nakreślił wizję odbudowy Imperium Romanum i odzyskania międzynarodowej pozycji Włoch. W okresie dwudziestolecia międzywojennego Włochy prowadziły agresywną politykę militarną, dokonując ekspansji w Afryce Wschodniej i Północnej oraz na kontynencie europejskim. Już w trakcie II wojny światowej Włochy angażowały się w kampanie militarne przeciwko Francji, Wielkiej Brytanii, Jugosławii czy Grecji, zawierając przymierze polityczno-wojskowe z nazistowską III Rzeszą.
Pierwszą militarną kampanią okresu Mussoliniego była walka o utrzymanie zdobyczy w Libii, gdzie istniała silna lokalna antywłoska partyzantka. Włosi krwawo tłumili rebelię, a na początku lat trzydziestych zorganizowali w kolonii regularne obozy koncentracyjne, w których przetrzymywano przeciwników. W latach 1935-36 trwała wojna włosko-etiopska. Włosi zaatakowali afrykańską Abisynię, po której podbiciu przejęli kontrolę nad obszarem nazywanym Włoską Afryką Wschodnią. W kolejnych latach krwawo spacyfikowali próby zbrojnego powstania. Wreszcie w kwietniu 1939 roku Włochy zaatakowały Albanię. Po krótkiej kampanii terytorium niewielkiego państwa zostało połączone unią personalną z Włochami z Wiktorem Emmanuelem III jako królem. W praktyce Albanię wcielono do włoskiego imperium.
Elementem włoskiego imperializmu było również wsparcie faszystów dla niemieckich podbojów militarnych w latach trzydziestych. Włosi zostali zaproszeni na konferencję monachijską, w czasie której mocarstwa europejskie zaakceptowały rozbiór Czechosłowacji. Strona włoska wyrażała poparcie dla kampanii III Rzeszy, czego efektem była ścisła współpraca w trakcie wojny.
Fotografia: król Wiktor Emanuel III (1. z lewej) dokonuje przeglądu włoskiej Dywizji „Frecce Verdi”. Obok idą Benito Mussolini (2. z lewej) i Galeazzo Ciano (II rząd 1. z lewej). 1939 rok. Źródło: Narodowe Archiwum Cyfrowe.
