Dywizjon został zorganizowany 8 września 1944 roku we Włoszech na lotnisku Ebola. Został on sformowany, aby współpracować z 8. Armią, w której skład wchodził 2. Korpus Polski. Dywizjon składał się z trzech eskadr, z których każda posiadała kilka samolotów. Piloci wchodzący w skład tego dywizjonu formowali się przede wszystkim z oficerów artylerii wspomnianego już 2. Korpusu Polskiego, dowodzonego przez gen. Władysława Andersa. Odznaka to orzeł trzymający pocisk w szponach, pod którym namalowano numer dywizjonu – 663 DSA. Dywizjon liczył 22 pilotów przeszkolonych w Afryce na lotnisku Bloemfontein. Kilku z nich wyszkolono w Anglii.
We wrześniu personel przeniesiono na lotnisko w Eboli, co nastąpiło po wstępnym przeszkoleniu. Dowódcami zostali:
Z ramienia RAF – s/ldr W. E. Wright
Polskim – mjr dypl. artylerii pil. Edward Pawlikowski
Piloci stopniowo zwiększali swoje doświadczenie, uzyskując 200 godzin nalotu. 8 stycznia osiągnięto gotowość bojową. Początkowo Polacy współdziałali z brytyjskim 10. korpusem, a od 13 lutego z 2. Korpusem Polskim.
Przemieszczano się na kolejne lotniska:
od 8 września 1944 – Ebola
od 14 grudnia 1944 – Pontecorvino
od 3 stycznia 1945 – Meldola
od 1 kwietnia 1945 – Imola
Następnie w miesiącach maj – październik 1946 – Porto San Giorgio, Lago di Garba, Monza, Treviso
Na wyposażeniu dywizjonu były samoloty typu Auster Mk-III. W kwietniu zginął polski pilot – por. pil. Sławomir Grodzicki. Ostatnie loty bojowe wykonano 25 kwietnia 1945 roku, a dywizjon został rozwiązany w październiku 1946 roku. W okresie luty-marzec wykonano 272 zadania w czasie 515 godzin, natomiast w kwietniu – 258 samolotozadań, czas – 505 godzin. Stracono jedną osobę, dwie były ranne.
