Keith Park (1892-1975) – nowozelandzki lotnik, as myśliwski z czasów I wojny światowej, dowódca Brytyjskich Sił Powietrznych (Royal Air Force – RAF), bohater bitwy o Anglię i obrony Malty.
Urodził się 15 czerwca 1892 roku w Thames na terenie Nowej Zelandii. Przed rozpoczęciem I wojny światowej uczył się m.in. w King’s College w Auckland, krótko służył w marynarce wojennej. Po wybuchu konfliktu walczył na froncie tureckim, także w czasie desantu pod Gallipoli. W 1916 roku został przeniesiony na front zachodni, gdzie został ciężko ranny. Jeszcze w trakcie rekonwalescencji wstąpił do brytyjskich sił powietrznych Royal Flying Corps. Po szybkim przeszkoleniu w połowie 1917 roku wrócił na front jako pilot myśliwca. Szybko okazał się zdolnym i skutecznym lotnikiem. Zaliczono mu jedenaście pewnych strąceń maszyn wroga. Po zakończeniu konfliktu uczestniczył w kursach dla oficerów, obejmował także dowództwo nad dywizjonami myśliwskimi. W latach 1934-36 był nawet instruktorem pilotażu na Uniwersytecie w Oxfordzie. W 1938 roku objął stanowisko zastępcy marsz. Hugh Dowdinga w dowództwie myśliwskim RAF (Fighter Command). Było to znaczące wyróżnienie, zwłaszcza w obliczu nadciągającego konfliktu. Park uczestniczył w pracach przygotowawczych przed zbliżającym się starciem, wpływając na kształt rozwoju brytyjskich sił powietrznych.
W kwietniu 1940 roku Park otrzymał nominację do stopnia air vice marshalla i objął dowództwo nad 11. Grupą Myśliwską osłaniającą okolice Londynu i południowo-wschodniego wybrzeża Wielkiej Brytanii. Jego lotnicy walczyli w czasie kampanii francuskiej, odnosząc sukcesy w osłanianiu operacji ewakuacji sił alianckich spod Dunkierki. W tym czasie Park poróżnił się ze swoim odpowiednikiem w 12. Grupie Myśliwskiej marsz. Traffordem Leigh-Mallorym. Rozbieżność zdań dotyczyła przede wszystkim taktyki stosowanej w walce z niemiecką Luftwaffe. Park postulował operowanie w mniejszych grupach, co wpływało na szybkość i zwrotność samolotów. Mallory był z kolei zwolennikiem formowania dużych wypraw, co określano zbiorczym mianem ,,Big Wing”. W praktyce dużo lepsze efekty przynosiła taktyka proponowana przez Parka, co uwidoczniło się w czasie próby inwazji niemieckiej na Wielką Brytanię. Park skutecznie wykorzystał także potencjał radaru, z powodzeniem szafując siłami RAF. Dzięki jego zaangażowaniu i umiejętnościom dowódczym bitwa o Wielką Brytanię zakończyła się zwycięstwem aliantów. Przez kolejne miesiące jego 11. Grupa osłaniała wybrzeże Anglii, walcząc z kolejnymi wyprawami niemieckich bombowców. W styczniu 1942 roku Park został przeniesiony na front afrykański, gdzie objął dowództwo nad siłami lotniczymi w Egipcie. Następnie kierował obroną Malty. Wyspa została utrzymana mimo dużych strat i ogromnych nakładów niemieckich sił lotniczych. Stanowiła najważniejszy punkt oporu aliantów w bitwie o Morze Śródziemne, co znacząco wpłynęło na losy wojny w Afryce Północnej. Następnie podległe Parkowi lotnictwo zostało zaangażowane do osłaniania operacji desantowych w Maroku i Algierii, a w 1943 roku wspierało desant na Sycylii. Na początku 1944 roku objął dowodzenie nad całością sił na Środkowym Wschodzie. W lutym 1945 roku został dowódcą sił w Azji Południowo-Wschodniej, uczestnicząc w ostatnich operacjach aliantów w czasie II wojny światowej. Po zakończeniu konfliktu w grudniu 1946 roku został promowany do stopnia air chief marshalla i przeszedł na emeryturę. Powrócił do Nowej Zelandii, gdzie osiedlił się i sprawował funkcje w radzie miasta Auckland. Zmarł 6 lutego 1975 roku.
